Ruiny kościoła w Trzęsaczu

Trzęsacz znajduje się w zachodniej części wybrzeża woj. zachodniopomorskiego, w środkowej części gminy Rewal. Wieś położona jest nad Morzem Bałtyckim, na Wybrzeżu Trzebiatowskim. Na wschód od Trzęsacza przechodzi południk 15°00' długości geograficznej wschodniej, wyznaczający czas środkowoeuropejski. To kąpielisko morskie położone na typowym brzegu klifowym. Przez Trzęsacz przebiega droga wojewódzka nr 102 oraz linia Gryfickiej Kolei Wąskotorowej: Gryfice - Pogorzelica.

We wsi znajdują się ruiny gotyckiego kościoła wybudowanego pośrodku wsi na przełomie XIV/XV wieku w odległości prawie 2 kilometrów od morza. Kościół na początku należał do katolików, lecz po reformacji został kościołem ewangelickim do końca swych dni. Procesy abrazyjne spowodowały, że brzeg morski nieustannie zbliżał się do budowli. Ostatnie nabożeństwo odprawiono w kościele 2 marca 1874 roku. Wyposażenie świątyni przewieziono do katedry w Kamieniu Pomorskim, a część zabytkowego tryptyku można obejrzeć w Rewalskim kościele. W 1901 roku zawaliła się pierwsza jego część. Dziś pozostał jedynie fragment południowej ściany. Obecnie trwają intensywne prace nad ochroną ruin przed sztormami. Jest to jedyna tego typu atrakcja turystyczna w Europie.

Latarnia morska w Niechorzu

Latarnia położona jest we wsi Niechorze, na wysokim klifowym brzegu. Z jej tarasu widokowego można podziwiać panoramę wybrzeża rewalskiego. Latarnia oraz ogród przy latarni zostały wpisane do rejestru zabytków pod numerem 1350.

Decyzja o budowie latarni morskiej w Niechorzu zapadła w 1860 roku. Latarnia została uruchomiona w grudniu 1866 roku. Wieża latarni została wybudowana z licowej cegły. W dolnej części ma przekrój czworokąta, natomiast w górnej, powyżej przybudówek – ośmiokąta. Wierzchołek wieży wieńczy taras widokowy z balustradą. Na szczycie została umieszczona laterna, w której jako źródło światła wykorzystano aparat Fresnela I klasy.

Podczas działań wojennych w 1945 roku, pocisk artyleryjski zniszczył laternę, w której znajdowała się lampa i aparatura umożliwiająca świecenie latarni. Niemcy podczas wycofywania się założyli w budynku 8 min, które zostały znalezione przez latarników po wyzwoleniu latarni i na szczęście nie zdążyły wybuchnąć. Latarnia została odbudowana według dawnej dokumentacji, a jej ponowne uruchomienie nastąpiło 18 grudnia 1948 roku.

Zagroda Pokazowa Żubrów w Wolińskim Parku Narodowym

Żubrowisko w powiecie kamieńskim w województwie zachodniopomorskim, położone w środku lasu (2 km na północny wschód od centrum Międzyzdrojów). Zagroda o powierzchni 28 ha (w tym wybieg 20 ha, rejon kwarantanny 0,5 ha) założona została w 1976 roku.

W części udostępnionej turystycznie (wstęp płatny) wzdłuż ogrodzenia znajdują się widokowe pomosty i tablice poglądowe o poszczególnych gatunkach. W wyodrębnionej zagrodzie żyją sarny i dziki, są to zwierzęta chore lub osierocone. Kiedy odzyskają siły witalne, wypuszczane są na wolność. W specjalnych wolierach przebywają ptaki drapieżne: bieliki i puchacze – między innymi bielik Jurand, który wylągł się ślepy i ma pozostać w zagrodzie na zawsze.

Zwierzęta w wolińskiej zagrodzie mają zapewnioną stałą opiekę, także weterynaryjną.

Frekwencja zwiedzających Zagrodę Pokazową Żubrów kształtuje się na poziomie ponad 160 tysięcy turystów rocznie.

Dojście trzema popularnymi drogami turystycznymi: za znakami zielonymi – 2 km, za znakami czarnymi przez nadmorską aleję Gwiazd i Kawczą Górę – 4,7 km, oraz dla zmotoryzowanych tym samym czarnym szlakiem, z parkingu Kwasowo (przy wyjeździe z Międzyzdrojów w kierunku Wisełki) – 1,7 km.

Jezioro Turkusowe w Wapnicy

Jedna z atrakcji Wolińskiego Parku Narodowego, na południu Wapnicy. Jezioro powstało na skutek zalania wyrobisk dawnej kopalni kredy wodami podskórnymi.
Powierzchnia jeziora wynosi 6,74 hektara, a jego głębokość to 21,2 metry. Ponieważ lustro wody leży na wysokości 2,6 m n.p.m., jezioro tworzy kryptodepresję o głębokości 18,6 m p.p.m.
Na południowym wysokim brzegu (Piaskowa Góra) punkt widokowy. W pobliżu znakowany niebieski turystyczny Szlak Nad Bałtykiem i Zalewem Szczecińskim (Międzyzdroje→ Wolin).

Katedra św. Jana Chrzciciela w Kamieniu Pomorskim

Katedrę ufundował w 1176 roku książę pomorski Kazimierz I w miejscu wcześniejszego drewnianego kościółka przygrodowego. Budowa świątyni związana była z przeniesieniem siedziby biskupów pomorskich z pobliskiego Wolina.

Pierwotnie świątynia była wznoszona w stylu romańskim. W latach 1180-1210 wzniesiono część prezbiterium. Około 1250 roku zbudowano portal w transepcie południowym z rzeźbionymi archiwoltami i tympanonem przedstawiającym Adorację Baranka. Wybudowano także paradyz. W 1308 nieukończoną budowlę zniszczyły wojska brandenburskie. Po wznowieniu prac, budowę bazyliki kontynuowano w stylu gotyckim. Po 1310 roku wzniesiono krużganki po północnej stronie, a w latach 1325-1350 nad skrzydłem wschodnim katedry dobudowano pomieszczenie gotyckie, w którym w późniejszych czasach mieścił się katedralny skarbiec.

Na początku XIV wieku powstały malowidła na sklepieniu prezbiterium oraz w konsze absydy. W tym samym czasie zbudowano korpus bazylikowy świątyni na pierwotnym fundamencie romańskim, gotycką wieżę ceglaną i lektorium przed prezbiterium. We wnętrzu katedry ustawiono ołtarze, stalle kanonickie, granitową chrzcielnicę i wielki krucyfiks mistyczny. Około 1382 roku świątynia została wyposażona w pierwsze organy.

Na początku XV wieku w katedrze wzniesiono ażurą attykę ceglaną nad nawą południową. W 1419 roku zbudowano przylegającą do nawy południowej kaplicę Lepelów.

Kościół ukończono w pod koniec XV wieku. Zbudowano wówczas przylegający do prezbiterium od strony południowej kapitularz oraz wyposażono katedrę w nowe organy fundacji biskupa Benedykta Wallensteina. Około 1480 roku w prezbiterium ustawiono ołtarz główny.

W 1535 katedra przeszła w ręce Pomorskiego Kościoła Ewangelickiego. Świątynią luterańską pozostawała do 1945 roku. Pomimo wprowadzenia protestanckiej ordynacji kościelnej zachowano rangę katedralną świątyni i do XIX wieku przy kościele istniała kapituła katedralna.

Podczas wojny trzydziestoletniej doszło do zniszczenia wnętrza. Dzięki hojności księcia Ernesta Bogusława von Croya świątynia w drugiej połowie XVII wieku uzyskała nowe barokowe wyposażenie oraz istniejące do dziś organy. W 1802 roku została zburzona gotycka wieża katedry. W 1855 w świątyni zostały przeprowadzone prace renowacyjne oraz wzniesiono nową neogotycka dzwonnicę. W 1888 przeprowadzono renowację barokowych organów. W 1934 roku dokonano kolejnej restauracji katedry, a także zmieniono wygląd wieży.

W latach 60. XX wieku dokonano regotyzacji i renowacji świątyni oraz przystosowano ją do potrzeb posoborowej formy rytu łacińskiego. W 1972 roku ustanowiono ją konkatedrą rzymskokatolickiej diecezji szczecińsko-kamieńskiej, w 1992 roku przekształconej w archidiecezję.

W 2005 roku konkatedra oraz sąsiadujący z nią zespół budynków rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej zostały uznane za pomnik historii.